Sonra

Bu düzenli yaşamalar olmasa diyorum 
Bu sabah kahvaltıları demli çaylar 
Kızarmış ekmek dilimleri 
Sonra giyinmek bir şey umarak aynalardan 
Sonra düşmek yollara son otobüse yetişmek 
Sonra çalışmak akşama kadar 
Sigara dumanları beylik konuşmalar 
Dört yanın taştan heykellerle dolu 
Kime seslenirsen sağır 
Ne yana bakarsan bir beyaz duvar 
Sonra kulaklarında bu şehrin uğultusu 
Alabildiğine bir bezginlik yüreğinde 
Sonra o geçmek
bilmeyen saatler 
Sonra akşam 
Sonra paydos 
Sonra yalnızlık 
Sonra keder 

Bir gece başımızı alıp gitsek diyorum 
Bir deniz kenarı mı olur 
Bir dağ başı mı olur 
Kaçsak bu kalabalıktan 
Bir yer bulsak kendimize 
Düzenli yaşamalardan uzakta 
Bir yanımızda şehrin ışıkları 
Bir yanımızda kucak dolusu yıldızlar 
Orada hiç yemesek hiç uyumasak 
Hiç düşünmesek yarını 
Sonra unutsak sıkıntısını günlerin 
Gecenin karanlığını 
Sonra bıraksak kendimizi sevgiye erdemliğe mutluluğa 
Her nefes alışta duysak yaşadığımızı 
Sonra kaybolsak bu özgürlükte 
Bu hazda 
Bu derin aydınlıkta 
Sonra sabah 
Sonra paydos 
Sonra kurtuluş 
Sonra ölüm

Ümit Yasar Oğuzcan